Milisav Savić

Milisav Savić (Vlasovo kraj Raške, 1945), gimnaziju je završio u Novom Pazaru, a studije jugoslovenske i svetske književnosti na Filološkom fakultetu u Beogradu. Na istom fakultetu magistrirao je s temom Memoarska proza o prvom srpskom ustanku, a potom i doktorirao s temom Memoarsko-dnevnička proza o srpsko-turskim ratovima 1876–1878.

Bio je urednik „Studenta“ (1968–70) i „Mladosti“ (1970–72), glavni i odgovorni urednik „Književne reči“ (1972–1977) i „Književnih novina“ (1980–82). U izdavačkom preduzeću „Prosveta“ radio je od 1983. do 2004. godine, najpre kao glavni i odgovorni urednik a potom kao direktor. Bio je predsednik Srpske književne zadruge (2000–2001). Obavljao je dužnost ministra-savetnika u Ambasadi Srbije i Crne Gore, odnosno Srbije, u Rimu od 2005. do 2008. godine. Bio je i predavač srpskohrvatskog jezika i jugoslovenske književnosti na Londonskom univerzitetu (1987/88), Njujorškom državnom univerzitetu u Olbaniju (Albani, 1985/87), Univerzitetu u Firenci (1990/92) i Univerzitetu u Lođu (1999/2000). Od 2010. godine do 2014. godine bio je redovni profesor Državnog univerziteta u Novom Pazaru.

Romani su mu prevedeni na grčki, engleski, slovenački, makedonski, bugarski i rumunski. Autor je leksikona Ko je ko – pisci iz Jugoslavije (1994). Objavio je više knjiga prevoda sa engleskog i italijanskog i priredio antologije savremene američke pripovetke Psihopolis (1988), savremene australijske pripovetke Komuna te ne želi (1990), Savremena italijanska pripovetka (1992), te Modernu svetsku mini priču (sa Snežanom Brajović, 1993). Sastavljač je i antologije Najlepše srpske priče (izbor, predgovor, komentari, 1996).

Za životno delo dobio je nagrade „Stefan Prvovenčani“ (2008), „Ramonda Serbika“, „Milovan Vidaković“ (2014) i „Vitez srpske književnosti“ (2015). Za celokupno pripovedačko delo dobio je nagradu „Veljkova golubica“ (2012).

Knjige pripovedaka: Bugarska baraka (1969, nagrada lista „Mladost“), Mladići iz Raške (1977) i Ujak naše varoši (1977, Andrićeva nagrada).

Romani: Ljubavi Andrije Kurandića (1972), Topola na terasi (1985), Ćup komitskog vojvode (1990), Hleb i strah (1991, Ninova nagrada), Ožiljci tišine (1996, nagrada „Miroslavljevo jevanđelje“), Princ i serbski spisatelj (2008, nagrada „Laza Kostić“), Čvarčić (2010), La sans pareille (2015, nagrade „Meša Selimović“, „Borisav Stanković“, „Petar Kočić“, „Stefan Mitrov Ljubiša“ i „Vukova nagrada“), La sans pareille (englesko izdanje, prevod Persida Bošković, 2017), Doktora Valentina Trubara i sestre mu Valentine povest čudnovatih događaja u Srbiji (2018).

Druga dela: Ustanička proza (književno-istorijska studija, 1985, nagrada „Pavle Bihalji“), Sećanje i rat (2009), Dolina srpskih kraljeva (dvojezično izdanje, 2014, nagrade „Ljubomir P. Nenadović“, „Grigorije Božović“), Epska Srbija (2017, nagrada „Dejan Medaković“, i englesko izdanje Epic Serbia, prev. John White).

Multižanrovske knjige: Fusnota (1994), 30 plus 18 (2005), Rimski dnevnik, priče i jedan roman (2008, nagrada „Dušan Vasiljev“), Ljubavna pisma i druge lekcije (2013), Mali glosar kreativnog pisanja (2015), Od Čampar bara do kasine Valadije (2018).

Ima sina Strahinju i ćerku Mirjanu Savić Udovičić. Oženjen je glumicom Aleksandrom Nikolić. Živi u Beogradu.